روز یازدهم محرم سال 61 هجرى، عمر بن سعد بازماندگان را که اغلب زنان و دختران بودند، با صورتهاى باز بر شترهاى برهنه و بدون جهاز سوار کرد و به طرف کوفه رهسپار شد. پس از آنکه او کربلا را ترک کرد، جمعى از طایفه (بنى اسد) آمدند و بر بدنها نماز خواندند و آنها را در همان محل دفن کردند.
کاروان حسینى وارد کوفه مىشود. کوفیان خود را با اسیرانى مواجه مى دیدند که خود، آنان را به شهر فراخواندند، سپس به رویشان شمشیر کشیدند و اکنون بر آنان مى گریند. شیون و زارى فضاى کفرآلود شهر را پر کرده است. امام سجاد (علیه السلام) فرمودند: (براى ما مى گریید و نوحهسرایى مى کنید مگر قاتل ما کیست) زینب (علیها السلام) به مردم گریان اشاره کردند و آنان را به سکوت فرا خواندند، سپس حمد و ثناى الهى را به جاى آوردند و بر رسول اکرم (صلى الله علیه وآله) درود فرستادند و سخنان مبسوطى بیان فرمودند
